Na ulicy przed naszym domem stoją jacyś ludzie. Czekają. Wierzą, że przyjdę. Że coś mam i ich wesprę. Że nie tylko coś mam, ale też we mnie jest coś, co im doda siły albo pozwoli na chwilę zapomnieć o beznadziei, o bólu. 

Oni też mają w sobie coś, co jest cenne, potrzebne, co może kogoś wspomóc.
W jadłodajni dajemy im zupę nie pytając, dlaczego przyszli; mają prawo. Ale bardzo pragniemy, by zobaczyli w sobie to coś - w naszych oczach.

I mieszkania dla kobiet, których życie przerosło, które teraz stawiają pierwsze kroki na nowym odcinku drogi. Nie wiemy, czy im się uda. Ale bardzo pragniemy, by w naszym domu zaznały czegoś lepszego i mogły iść dalej - o własnych siłach. 

Po pierwsze człowiek: być blisko człowieka, który jest w potrzebie. W poczuciu, że my też nie umiemy żyć sami i wciąż jesteśmy obdarowywani. I że chcemy się wywdzięczyć.   

Wspomóż naszą działalność